Пандемијата COVID-19 предизвика невидени нарушувања во образовниот сектор на глобално ниво. Училиштата и универзитетите беа принудени да се префрлат на онлајн настава со цел да се усогласат со прописите за држење на социјално растојание, така што употребата на дигитални ресурси стана неопходност при обезбедување на континуирано учење.
Пандемијата наметна широка употреба на онлајн-наставни ресурси. Од наставниците се бараше да усвојат дигитални алатки, вклучувајќи софтвер за видео конференции, системи за управување со учење (LMS) и алатки за дигитално оценување. Наставата на далечина постави неколку предизвици, вклучително и недостаток на ангажираност на учениците, технички пропусти и неможност на учениците да им се обезбеди практично искуство за учење. Покрај тоа, учениците од семејства со ниски приходи како и од руралните средини беа несразмерно погодени од недостатокот на пристап до технологија и интернет.
Пандемијата го забрза користењето на дигиталните ресурси во образованието. Дури и кога училиштата и универзитетите повторно се отворија, многу наставници продолжија да користат дигитални ресурси во својата настава. Употребата на LMS стана поприсутна, дозволувајќи им на наставниците да создаваат и споделуваат ресурси, да ги оценат постигнувањата на учениците и да комуницираат со родителите. Понатаму, пандемијата го поттикна развојот на нови дигитални ресурси, како што се виртуелни лаборатории, симулации и онлајн заедници за учење.
Употребата на дигитални ресурси го трансформираше образовниот сектор, а неговото влијание веројатно ќе се почувствува дури и по пандемијата. Дигиталните ресурси имаат потенцијал да им обезбедат на учениците индивидуални искуства за учење, пристап до поширок опсег на ресурси и можности за соработка со врсниците ширум светот. Сепак, постои загриженост за дигиталната поделба и влијанието на технологијата врз социјалните интеракции и менталното здравје. Наставниците и креаторите на политики треба да работат заедно за да се осигураат дека дигиталните ресурси се достапни, правични и ефективни во подобрувањето на резултатите од учењето. Како заклучок, пандемијата обезбеди можност за образовниот сектор да го преиспита својот пристап кон наставата и учењето и да го прифати потенцијалот на дигитални ресурси.
о, од друга страна, неконтролираното и неконтролирано, самоиницијативно и независно користење на дигитални алатки може да има и штетни ефекти врз менталното здравје на учениците. Со зголемената употреба на дигитални ресурси во образованието, учениците поминуваат повеќе време на екраните, што може да доведе до низа проблеми со менталното здравје, вклучувајќи анксиозност, депресија и нарушувања на спиењето.
Користењето на социјалните медиуми, особено, е поврзано со негативните резултати во менталното здравје. Истражувањата покажаа дека користењето на социјалните мрежи може да доведе до социјална споредба, што може да резултира со чувство на неприпаѓање и ниска самодоверба. Покрај тоа, социјалните медиуми можат да бидат извор на сајбер малтретирање, кое пак доведува до анксиозност и депресија.
Покрај тоа, постојаната изложеност на информации и стимулација може да доведе до когнитивно преоптоварување, што им отежнува на учениците да се концентрираат и ефективно да ги обработуваат информациите. Ова може да резултира со чувство на преоптоварување и исцрпеност, што дополнително предизвикува проблеми со менталното здравје.
Наставниците и креаторите на политики мора да ја препознаат потенцијалната штета и злоупотреба на дигиталните алатки. Тие треба да работат на промовирање одговорна употреба на технологијата, да ги едуцираат учениците на здрави навики за времето кое го поминуваат на екранот и да обезбедат ресурси и поддршка за учениците кои можеби се борат со проблеми со менталното здравје. Тие вклучуваат:
1. Промовирање на одговорна употреба на технологијата: Наставниците и родителите треба да ги едуцираат учениците на здрави навики за времето кое го поминуваат пред екранот, како што се паузи, поставување временски ограничувања и избегнување технологија пред спиење.
2. Поттикнување на дигиталната доброосостојба: училиштата можат да развијат политики и програми кои промовираат дигитална благосостојба, како што се вежби за концетрација, техники за управување со стрес и стратегии за справување со дигитално преоптоварување.
3. Обезбедување ресурси и поддршка: Училиштата треба да обезбедат ресурси и поддршка за учениците кои можеби се борат со проблеми со менталното здравје поврзани со дигиталната технологија, како што се услуги за советување, ресурси за ментално здравје и пристап до едукативни материјали.
4. Инкорпорирање на образованието за дигитално граѓанство: училиштата треба да го вклучат образованието за дигитално граѓанство во наставната програма, учејќи ги учениците како одговорно и етички да ги користат дигиталните алатки.
5. Воспоставување јасни политики и упатства: училиштата треба да воспостават јасни политики и насоки за употреба на дигитални алатки, вклучувајќи упатства за соодветна употреба и стратегии за справување со сајбер-малтретирањето и онлајн вознемирувањето.
Со тоа, училиштата можат да се погрижат учениците да ги искористат придобивките од дигиталната технологија и да ја подобрат добросостојбата на сите, учениците, наставниците и родителите.
